Vrijwilliger Ellen vertelt

In het verleden heb ik altijd wel vrijwilligerswerk gedaan en dat begon ik zo te missen! Tijdens de kerstvakantie ben ik gaan zoeken naar mogelijkheden. Het eerste dat oppopte op mijn vraag op internet was ‘Vrijwilligers Terminale Zorg’. Dat sprak me tegelijk aan en ik heb niet meer verder gezocht naar andere mogelijkheden. Dit voorjaar heb ik meegedaan met de training voor vrijwilligers. Heel boeiend! Na zes middagen met theorie en rollenspel én een ochtend tiltechnieken in een ziekenhuis, waren we klaar om aan de slag te gaan. Toen ik een paar dagen later voor het eerst naar een cliënt mocht gaan, had ik een dubbel gevoel. Ik had er zin in en vond het ook spannend. Maar de vaste thuiszorgmedewerker die me verwelkomde was superlief. Zij legde me alles uit en liet me zien wat ik waar kon vinden. Ik wist van de vrijwilliger die voor mij was geweest dat cliënt veel slaapt. In het begin zat hij op zijn telefoon de krant te lezen en ik zat op de bank. Ik zit nooit zo rustig maar het was goed. Hij was blij met mijn komst, heeft ongelooflijk lieve ogen en is heel vriendelijk. Na een tijdje vroeg meneer om wat te drinken. Toen ik dat had gegeven, begon hij te praten en hij is niet meer gestopt tot zijn dochter kwam om half zes. Ik heb twee vragen gesteld en verder niets. Hij heeft hartproblemen dus er waren wel stiltes tussen zinnen maar ik voelde dat ik niks hoefde te zeggen. Hij is aan het reflecteren op zijn leven en de hele film komt voorbij. Ik voel me verrijkt door zijn verhalen, rijk en zo geïnspireerd. Hij heeft zo’n wijsheid en rust en kracht en gevoel voor mensen. Het was zo mooi zoals hij vertelde over zijn familiegeschiedenis, kinderen, kleinkinderen en collega’s. En zo dankbaar voor zijn leven en voor de zorg en liefde die hij nu ontvangt. Wat een cadeau om dit werk te mogen doen.