Vrijwilliger Esther vertelt over haar eerste inzet: “Het was bijzonder, om voor het eerst een huis in te stappen en direct het leven van iemand binnen te komen. Op een intieme wijze die geen schunnigheid impliceert. Want wat is intiemer dan de laatste fase van je leven, waarbij over het algemeen genomen iemand steeds kwetsbaarder wordt, afhankelijk van zorg en alle franje van het leven afdoet, want de kern van het zijn krijgt onbewust steeds meer aandacht.
Na diverse malen vier uur nabij te zijn geweest, kreeg ik het bericht dat hij heel rustig was ingeslapen. Hoe was de laatste keer, hoe heb ik afscheid genomen? Gelukkig op een fijne wijze. Het ging wonderbaarlijk goed met hem, dus ik verwachtte hem enkele dagen later gewoon weer te ontmoeten. We hadden fijn gesproken over muziek, familie en lekker eten. En over familie, wederom. Zo’n belangrijk aspect van zijn leven. Bij mijn vertrek zei ik ”dank u wel, voor de mooie verhalen” en hij zwaaide vrolijk, zijn gezicht sprak boekdelen, hier lag een tevreden man.